പോങ്ങുമ്മൂടന്‍

നെഞ്ചിന്റെ ഒത്ത നടുക്ക് തുടങ്ങിയ വേദന ചുമലുകളിലേക്കും കൈകളിലേക്കും വ്യാപിക്കുകയും ശരീരം വിയര്‍ത്ത് തുടങ്ങുകയും ചെയ്തപ്പോളാണ് വൃദ്ധന്‍ പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ് ലൈറ്റ് തെളിച്ച് സമീപത്തുകിടന്ന് ശാന്തമായുറങ്ങുന്ന ഭാര്യയെ നോക്കിയത്. പാവം ചുരുണ്ടുകിടന്നുറങ്ങുന്നു. കഫം കെട്ടിയ നെഞ്ച് കുറുകലോടെ ഉയര്‍ന്ന് താഴുന്നു. ശോഷിച്ച കഴുത്തില്‍ കിടക്കുന്ന നേര്‍ത്ത തിളക്കം കുറഞ്ഞ മാലയില്‍ 51 വര്‍ഷം മുന്‍പ് അയാള്‍ കോര്‍ത്ത താലി കിടക്കുന്നത് നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളാല്‍ വൃദ്ധന്‍ കണ്ടു. വര്‍ദ്ധിച്ചുവരുന്ന നെഞ്ചിന്റെ വേദനയേക്കാള്‍ അയാള്‍ക്കസഹനീയമായത് തനിക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാല്‍ സന്താനഭാഗ്യം പോലും ലഭിക്കാതെ പോയ ഭാര്യ ഒറ്റക്കാവുമല്ലോ എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു। വിവാഹത്തിനുശേഷം ഇന്നുവരെ ഒരു ദിവസം പോലും അവര്‍ പിരിഞ്ഞിരുന്നിട്ടില്ല. ഒരിക്കല്‍ പോലും പരിഭവിക്കയും പിണങ്ങിയിരിക്കയും ചെയ്തിട്ടില്ല. കുട്ടികളുണ്ടാവാതെ പോയതില്‍ പരസ്പരം പഴിചാരുകയും പരിതപിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടില്ല. ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും അവര്‍ ഒന്നായിരുന്നു.... ഒന്നിച്ചായിരുന്നു... ഉണങ്ങിയ വാഴത്തടപോലെയുള്ള അവരുടെ കഴുത്തില്‍ അയാളുടെ കൈകള്‍ മുറുകിയപ്പോള്‍ വൃദ്ധകണ്ണുകള്‍ തുറിച്ചു. അയാ

"namaskaram mashe, sukhamano? njan nale TVM-l ethum. mash avide kanumallo?" രണ്ട് ദിവസമായി ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മൊബൈലിനെ ഞെക്കി ഉണര്‍ത്തിയപ്പോളാണ് അതുവരെ ചുറ്റിക്കറങ്ങി നിന്ന മനുജിയുടെ മെസ്സേജ് ചാടി ഇന്‍ബോക്സില്‍ കയറിയത്। ദൈവമേ, എപ്പോഴായിരിക്കും അദ്ദേഹം ഈ മെസ്സേജ് അയച്ചത്? ആള്‍ തിരുവനന്തപുരത്ത് എത്തിയിട്ടുണ്ടാവുമോ? എന്നെക്കാണാഞ്ഞ് കഷ്ടപ്പെട്ട് പണ്ടാരമടങ്ങിക്കാണുമോ? ഇനി, ഒരു ബ്ലോഗ്ഗര്‍ക്ക് മറ്റൊരു ബ്ലോഗ്ഗറെ കണ്ടുകൂടെന്ന പഴമൊഴിയെങ്ങാനും "എത്ര ശരി" എന്ന് പറഞ്ഞ് ‘എന്റെ അച്ഛനമ്മമാരേ‘ മനസ്സില്‍ ധ്യാനിച്ച് വന്ന വഴി തിരിച്ചു വിട്ടിട്ടുണ്ടാവുമോ? അങ്ങനെ അങ്ങനെ ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി നല്ല ഒന്നാന്തരം സുന്ദരിക്കുട്ടികളായ സംശയങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ നിരന്നു. കാര്യം ഞങ്ങള്‍ ചങ്ങാതികളാണെങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ ഫോണുകള്‍ തമ്മില്‍ അത്ര ചങ്ങാത്തത്തില്ല। എന്റെ ബി।എസ്.എന്‍‌.എല്‍. കുട്ടന് കേരളത്തിനു പുറത്തുള്ള ഒരു മൊബൈലിനോടും കൂട്ട് കൂടാനിഷ്ടമല്ല. വേണമെങ്കില്‍ അത്യാവശ്യത്തിന് എസ്.എം.എസ് വിടാന്‍ അവന്‍ സമ്മതിക്കും. അതുകൊണ്ട് തത്കാലം ഒരു മെസ്സേജ് വിട്ടു. ഒപ്പം മനുജിയുടെ വീട്ടിലേക്കൊന്ന് വിളിക്കയും ചെയ്തു.