എതുപ്പ്

മുറ്റത്ത്, ഗെയിറ്റിനുസമീപത്തായി ബൈക്കിലിരിക്കുന്ന യുവാവ്. ബൈക്കിന്റെ പിന്നിലേയ്ക്ക് കയറുന്ന പ്രായമായ ഒരു സ്ത്രീ. ഗെയിറ്റിന്റെ ഒരു പാളി പാതി തുറന്നുപിടിച്ച് എളിയിൽ കൈക്കുഞ്ഞുമായി നിൽക്കുന്ന യുവതി. ഇത്രയും ഒരു നിശ്ചലചിത്രമായോ ചലച്ചിത്രമായോ സൌകര്യം പോലെ മനസ്സിൽ കാണുക. കണ്ടോ? നിങ്ങൾക്കവരെ മനസ്സിലായോ? ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ തന്നെ പറയാം. ബൈക്കിലിരിക്കുന്ന യുവാവ് ഞാനാണ്. ബൈക്കിനുപിന്നിലേയ്ക്ക് കയറുന്ന പ്രായമായ സ്ത്രീ എന്റെ അമ്മ. ഗെയിറ്റുതുറക്കുന്ന യുവതി എന്റെ ഭാര്യ. അവളുടെ കൈയ്യിൽ, സ്വാഭാവികമായും ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞ്.

എന്റെയും അമ്മയുടെയും യാത്ര ചിറ്റാറ്റിൻ‌കര വൈദ്യന്റെ അടുത്തേയ്ക്കാണ്. അമ്മയുടെ മുട്ടുവേദനയ്ക്ക് പരിഹാരം തേടാനുള്ള യാത്ര. അമ്മ എന്നാൽ അനന്തപുരിയിലെ അമ്മ. എനിക്കമ്മമാർ രണ്ടാണ്. എന്നെ പ്രസവിച്ച അമ്മ പാലായിൽ. നമ്മുടെ സാമൂഹിക വ്യവസ്ഥിതിയിൽ ഒന്നിലേറെ അച്ഛന്മാർ ഉണ്ടാവുന്നതല്ലേ കുറവാവുകയുള്ളൂ. അമ്മമാർ എത്രയുണ്ടായാലും അതൊരു ഭാഗ്യമല്ലേ. അതെ.ഞാനൊരു ഭാഗ്യവാനാണ്. ഈ കഥ അല്ലെങ്കിൽ സംഭവം എന്റെ ഭാഗ്യത്തെക്കുറിച്ചോ കുടുംബപശ്ചാത്തലത്തെക്കുറിച്ചോ അല്ലാത്തതിനാൽ ഞാനീ ബോറൻ വിവരണം ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.

അമ്മ ബൈക്കിനുപിന്നിൽ കയറിയിരുന്നപ്പോൾ ഞാൻ ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് മോന്റെ കവിളിൽ ഒരുമ്മയും കൊടുത്ത് വണ്ടി മുന്നേട്ടേയ്ക്ക് പതിയെ എടുത്തു. അപ്പോൾ പാതി തുറന്നിട്ട ഗെയിറ്റിലൂടെ കൈയ്യിൽ പാൽ‌പാത്രം തൂക്കി മണിച്ചേട്ടൻ കടന്നുവന്നു. ‘അയ്യോടാ മണീ, നീ ആണല്ലോ എതുപ്പ് ’ എന്നുപറഞ്ഞ അമ്മയുടെ സ്വരത്തിൽ കാര്യമായ അമർഷവും കുറ്റപ്പെടുത്തലും നീരസവും ഒരുപോലെ മുഴങ്ങിയിരുന്നു. മണിച്ചേട്ടന്റെ മുഖത്ത് ചമ്മലിൽ കുതിർന്ന ദൈന്യത. ഞാൻ ആ ദൈന്യതയിലേയ്ക്ക് നോക്കി ‘കാര്യമാക്കേണ്ട’ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ചിരിച്ച് കുശലം പറഞ്ഞു. ‘എതുപ്പ് ‘ എന്നാൽ ശകുനം, കണി എന്നൊക്കെയാണർത്ഥം. അമ്മയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ മണിച്ചേട്ടൻ മോശം ശകുനമാകുന്നു.

അമ്മ അങ്ങനെയാണ്. മനസ്സിലുള്ളത് അതുപോലെ പറയും. മറ്റുള്ളവരുടെ ഫീലിംഗ്സ് മനസ്സിലാക്കാതെയുള്ള ‘തുറന്നുപറച്ചിലുകളെ‘ ഞാൻ എപ്പോഴും എതിർക്കാറുണ്ട്. ഞങ്ങൾ തമ്മിലുണ്ടാവുന്ന രൂക്ഷമായ ഏറ്റുമുട്ടലുകളെല്ലാം തന്നെ ഇതുപോലെ മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടിയാവുന്നു എന്നതാണ് സത്യം. സത്യത്തിലവർ തീരെ പാവമായിരുന്നു. വൈരാഗ്യബുദ്ധിയോടെ ആരോടും പെരുമാറാറില്ല. എല്ലാവർക്കും കഴിയുന്നത്ര സഹായങ്ങളും ചെയ്യും. ഒരുപാട് നല്ല ഗുണങ്ങളുണ്ട്. എന്നാൽ നാവ് അമ്മയുടെ ഉള്ളിലെ നന്മയെ നിഷ്പ്രഭമാക്കിക്കളയും. ഇപ്പോൾ തന്നെ മണിച്ചേട്ടന്റെ ഉള്ളിൽ എത്ര വേദന തോന്നിയിരിക്കണം. വിൽ‌ക്കുന്ന പാലിൽ വെള്ളം ചേർക്കുമ്പോൾ പോലും ആ മനസ്സ് ഇതുപോലെ വേദനിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല. പാവം.

ബൈക്ക് റോഡിലേയ്ക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ മനസ്സിൽ നുരഞ്ഞുപൊങ്ങിയ ദേഷ്യം ഞാൻ അമ്മയ്ക്കുനേരേ വാക്കുകളായി വർഷിച്ചു. ‘ശരിയാണ് മക്കളേ ഇനി അമ്മ അങ്ങനെ പറയില്ല.‘ എന്ന മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ എന്റെ ദേഷ്യം ഇരട്ടിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. എന്റെ അമ്മയായതുകൊണ്ടുപറയുകയല്ല, ആള് കാഞ്ഞ കള്ളിയാണ്. എന്നെ തണുപ്പിക്കാനാണിത്തരം വർത്തമാനം. നാളെത്തന്നെയാവട്ടെ എന്നു വിചാരിക്കുക. മണിച്ചേട്ടനെങ്ങാനും ‘എതുപ്പാ‘യി വന്നാൽ അമ്മ ഇതുതന്നെ പറയും. തരം കിട്ടിയാൽ താടിക്കൊരു തട്ടുകൊടുക്കാമോന്നുവരെ ചിന്തിച്ചുകളയും എന്റെ ചട്ടമ്പിയമ്മ.

മോശം ശകുനക്കാരുടെ(എതുപ്പ്) ഗണത്തിൽ മണിച്ചേട്ടനെ പെടുത്താൻ അമ്മയ്ക്കൊരു കാരണമുണ്ട്. ഒരിക്കൽ ഒരു കല്യാണത്തിൽ പങ്കെടുക്കാനായി അമ്മ പോവാനിറങ്ങിയപ്പോഴും മണിച്ചേട്ടൻ എതുപ്പായി കയറിവന്നുവെത്രെ. അന്ന് അമ്മയുടെ കാൽ‌പ്പാദത്തിലൂടെ ഒരു സ്കൂട്ടർ കയറിപോയെന്നും അതിനുശേഷമാണ് ഇടതുകാലിലെ തള്ള വിരൽ വടക്കുനോക്കിയന്ത്രം പോലെ എപ്പോഴും വലുതുകാല്പാദത്തിലേയ്ക്കു നോക്കി വളഞ്ഞിരിക്കാൻ തുടങ്ങിയെന്നുമാണ് അമ്മയുടെ വിശ്വാസം. ഞാനത് വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാൽ തള്ളവിരലിന്റെ നോട്ടം വലതുവശത്തേയ്ക്കെന്നത് സത്യവുമാണ്.

അമ്മയുടെ അന്ധവിശ്വാസത്തെ പരിഹസിച്ചും വെറുതെ വഴക്കുപറഞ്ഞ് പ്രകോപ്പിച്ചും ഞങ്ങളുടെ യാത്ര ഉള്ളൂർ വരെയെത്തി. ഞായറാഴ്ചയായതുകൊണ്ടാണ് തിരക്കുതീരെ കുറവ്. ഉള്ളൂർ പാർക്ക് ഗാർഡനിന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്തായി റോഡിന്റെ ഇടതുവശത്ത് കോർപ്പറേഷന്റെ മാലിന്യങ്ങൾ നീക്കം ചെയ്യുന്ന ലോറി കിടപ്പുണ്ട്. രണ്ടുപേർ വഴിയരികിൽ കിടക്കുന്ന ചവർ പെറുക്കി ലോറിയിലേയ്ക്ക് കയറ്റുന്നു. ഞാൻ ആ ലോറിയുടെ അടുത്തെത്താറായപ്പോൾ ഒരു മിനറൽ വാട്ടറിന്റെ ഒഴിഞ്ഞ ബോട്ടിൽ റോഡിലേയ്ക്ക് തെറിച്ചുവീണു. അതിൽ കയറിയിറങ്ങാതെ ഞാൻ ബ്രേക്കിട്ടതും പിന്നിൽ ശക്തമായി എന്തോ വന്നിടിച്ച ശബ്ദവും ഒരു ഞരക്കവും. എന്റെ വലതുഭാഗത്തുകൂടി ഒരു ഹെൽമെറ്റ് ധാരി ആരോ എറിഞ്ഞുവിട്ടപോലെ പറന്ന് മുന്നിലായി വീഴുന്നു. കേട്ട ഞരക്കം പറന്നുപോയ ആ ഹെൽമെറ്റിനുള്ളിൽ നിന്നാണ്. ഇടതുഭാഗത്ത് അമ്മ 100 മീറ്റർ ഓട്ടത്തിനായി വെടിയൊച്ച കാത്തുനിൽക്കുന്നപോലെ. വലതുകാൽ മുട്ട് നിലത്തൂകുത്തി പാദം പിന്നിലേയ്ക്കൂന്നി ഇരുകൈകളും നിലത്തുറപ്പിച്ച് ഇടതുകാല്പാദം നിലത്തമർത്തി , കുതിക്കാൻ തയ്യാറായി അമ്മ അങ്ങനെ…

ഒരു നിമിഷത്തെ ഞെട്ടലിൽ നിന്ന് മുക്തനായ ഞാൻ ബൈക്കിൽ നിന്നിറങ്ങി അമ്മയെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽ‌പ്പിച്ചു. തൊട്ടുപിന്നാലെ ഹെൽമറ്റ് ധാരിയെയും. പിന്നീട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബൈക്കും ഉയർത്തി വച്ചു. ഹെൽമെറ്റിൽ നിന്നും തല പുറത്തെടുത്ത വ്യക്തി പരിഭ്രമത്തോടെ നിൽക്കുന്നു. അയാൾക്കെന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്നുണ്ട്. സ്നേഹത്തോടെ തോളിൽ കയ്യിട്ട് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോയെന്ന് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു. അയാളുടെ ചിരിയിൽ ഒരു ആശ്വാസമുണ്ട്. അമ്മയ്ക്കെന്തെങ്കിലും കുഴപ്പമായോ എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്ത. ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ആശ്വസിപ്പിച്ചു. പരസ്പരം തോളത്തുതട്ടി. കൈകൊടുത്തു. ഫോൺ നമ്പറുകൾ കൈമാറി. ആകെ ഉണ്ടായ തർക്കം ആരുടെ തെറ്റായിരുന്നു ഇടിയ്ക്ക് കാരണമായതെന്നതിനെ ചൊല്ലിയായിരുന്നു. ഞാൻ എന്റെ അശ്രദ്ധയാണ് കാരണമെന്ന് കുറ്റസമ്മതത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം അത് തന്റെ തെറ്റാണെന്ന് വാദിക്കുന്നു!!!. അവസാനം പാതി തെറ്റ് എന്റെയും ബാക്കി പാതി ചേട്ടന്റെയുമെന്നുപറഞ്ഞ് ചിരിച്ച് സ്നേഹത്തോടെ ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു. സ്നേഹപൂർവ്വം സൂക്ഷിച്ച് പോവണമെന്ന ഉപദേശവും അദ്ദേഹമെനിക്ക് നൽകി.

ഭാഗ്യവശാൽ അമ്മയ്ക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമുണ്ടായില്ല. എന്നാൽ ‘മണിച്ചേട്ടൻ എന്ന എതുപ്പ് ‘ തീരെ മോശമാണെന്നെനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടുവല്ലോ എന്ന സന്തോഷം അമ്മയുടെ വാക്കുകളിലുണ്ട്.

ഇല്ലമ്മേ, എന്റെ വിശ്വാസം മറിച്ചാണ്. മണിച്ചേട്ടനെ കണികണ്ടതുകൊണ്ടാവില്ലേ നമുക്ക് കാര്യമായി ഒന്നും സംഭവിക്കാതിരുന്നത്. പോരാത്തതിന് ഒരു നല്ല മനുഷ്യനെ അതുവഴി പരിചയപ്പെടുവാനും കഴിഞ്ഞു. അങ്ങനെയും ചിന്തിക്കാമല്ലോ? അമ്മയുടെ വിശ്വാസം അമ്മയ്ക്കും എന്റെ വിശ്വാസം എനിക്കും ആശ്വാസമാകുന്നു.

എന്നാൽ കാലങ്ങളായി പറഞ്ഞുകേൾക്കുന്ന ശകുനം അല്ലെങ്കിൽ എതുപ്പ് നമ്മുടെയൊക്കെ വിശ്വാസത്തിനുമപ്പുറം നിൽക്കുന്ന ഒന്നല്ലേ? അത് സത്യമാവാം മിഥ്യയാവാം. എന്താണ് നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം?