പൂക്കാൻ മറക്കുമോ നീർമാതളങ്ങൾ…

മാധവിക്കുട്ടിയെ ഏതൊരു സാഹിത്യ പ്രേമിയെയും പോലെ എനിക്കും ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ബഹുമാനവും ആരാധനയുമായിരുന്നു. മാധവിക്കുട്ടിയുടെ വേർപാട് കുടുംബാംഗങ്ങൾക്കുള്ള അതേ തീവ്രതയിൽ തന്നെ നമ്മെയും വേദനിപ്പിക്കുന്നു.

ഇന്നത്തെ ദിവസം(2009, മെയ് 31) ചാനലുകൾ മുഴുവൻ ‘കമല സുരയ്യ‘ യുടെ വേർപാട് ‘ആഘോഷിച്ചു‘. നാളത്തെ പത്രങ്ങളും അത് തന്നെ ചെയ്യും. എന്നാൽ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാന നാളുകളിൽ ആ സ്ത്രീയെ മലയാളികൾ മറന്നതായി നടിച്ചു. വെറുക്കുകയും വിമർശിക്കുകയും ചെയ്തു. സാംസ്കാരിക കേരളം സംസ്കാരശൂന്യമായാണോ അവരോട് പെരുമാറിയത്?

അങ്ങനൊരു വേദന അവർക്കുള്ളതായാണ് പുനെയിലേയ്ക്ക് പോവും മുൻപേ ഒരു സ്വകാര്യചാനലിനു നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. ദുർഗന്ധത്തിൽ നിന്നകന്ന് അല്പം ശുദ്ധവായു ശ്വസിക്കാനായാണെത്രെ മാധവിക്കുട്ടി പുനെയിലേയ്ക്ക് പോവുന്നത്. കൊച്ചിയിലെ വായുവിൽ നിറഞ്ഞ ദുർഗന്ധമോ അതോ ചീഞ്ഞഴുകുന്ന സാംസ്കാരിക കേരളം വമിപ്പിക്കുന്ന ദുർഗന്ധമോ എന്ന് മാധവിക്കുട്ടിയുടെ മനസ്സിന് മാത്രമറിയാം. അത് പറയാൻ പക്ഷേ ഇനി അവരില്ല.

മാധവിക്കുട്ടിയുടെ മതം മാറ്റമായിരുന്നു ഒരു വിഭാഗം ആൾക്കാരുടെ വിമർശനത്തിനും ശത്രുതക്കും പാത്രമാക്കിയത്. എന്നാൽ എന്തായിരുന്നു അങ്ങനെ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാൻ അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ച ഘടകം. ഇന്ത്യാവിഷനിൽ ശ്രീ. സക്കറിയയുമായുള്ള സംഭാഷണത്തിൽ ഇക്കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് അവർ പറയുന്നുണ്ട്. ഭർത്താവിന്റെ മരണശേഷം സമൂഹത്തിൽ നിന്ന് നേരിടേണ്ടിവന്ന ദുരനുഭവങ്ങൾ; പ്രത്യേകിച്ച് വിധവയായ സ്ത്രീകൾ ദു:ശ്ശകുനങ്ങളാണെന്ന രീതിയിൽ ഹൈന്ദവർ വച്ചുപുലർത്തുന്ന അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ, അതുമൂലമുണ്ടാവുന്ന ഒറ്റപ്പെടലുകൾ, ഇവയൊക്കെ അവരെ വല്ലാതെ ഉലച്ചിരുന്നു.

തൊട്ടടുത്ത ഫ്ലാറ്റിൽ താമസിക്കുന്ന രണ്ട് സ്ത്രീകൾ രാവിലെ ക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് പോവുന്നത് കണ്ട് (വിധവയായ) മാധവിക്കുട്ടി അവരോട് കുശലം ചോദിച്ചു എന്ന ഒറ്റ ‘അപശകുന’ത്തിന്റെ പേരിൽ ആ സ്ത്രീകൾ തിരികെ പോയി ‘ശുദ്ധി’വരുത്തിയെത്രെ!!! മാധവിക്കുട്ടി ആർക്കാണ് അപശകുനമാവുക. അങ്ങനെ ആർക്കെങ്കിലും ആവുന്നെങ്കിൽ സാക്ഷാൽ ഈശ്വരൻ തന്നെ അത്തരക്കാരുടെ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടാൽ അതും അവർ അപശകുനമായി കണ്ട് ശുദ്ധി വരുത്തേണ്ടതാണ്.

വിധവകൾക്ക് വലിയ അംഗീകാരം നൽകുന്ന മതമാണ് ഇസ്ലാം മതം എന്ന അറിവിലാണ് മാധവിക്കുട്ടി കമലാ സുരയ്യ ആയത്. അവർക്കവിടെ എത്ര അംഗീകാരവും സ്വാതന്ത്ര്യവും ലഭിച്ചു എന്നത് ഇനി നമ്മൾ തേടേണ്ട കാര്യമല്ല. എങ്കിലും അവർ കമല സുരയ്യ ആയതിനുശേഷം ചിത്രം വരച്ചതും കവിത എഴുതിയതും ആഭരണങ്ങൾ ധരിച്ചതും വരെ ചില മത മൌലികവാദികൾ വിവാദമാക്കിയിരുന്നു. അങ്ങനെ നോക്കിയാൽ സ്നേഹവും അംഗീകാരവും പരിഗണനയും സ്വാതന്ത്ര്യവും മോഹിച്ച മാധവിക്കുട്ടി അവിടെയും ഒറ്റപ്പെടുകയായിരുന്നോ എന്ന് വേദനയോടെ നമുക്ക് ചിന്തിക്കേണ്ടി വരും. മറ്റൊരു കാരണവും അവർ പറയാത്ത നിലയ്ക്ക് ഹിന്ദു വിശ്വാസികൾ വച്ചുപുലർത്തുന്ന അനാചാരങ്ങളും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും തന്നെയാവണം ആ സുമനസ്സിനെ ‘സുരയ്യ’ ആക്കി തീർത്തതെന്ന് നമുക്ക് വിശ്വസിക്കാം. മതമേതായാലും മാധവിക്കുട്ടിക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത് മനസ്സ് നിറയെ സ്നേഹമായിരുന്നു. അവർ സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച് എഴുതി. സ്നേഹത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. സ്നേഹം ചൊരിഞ്ഞും സ്നേഹം തേടിയും ജീവിച്ചു. അതുപോലെ സ്നേഹനിധികളായ മക്കളുടെ അടുത്തുവച്ചു തന്നെ ജീവിതയാത്ര അവസാനിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

‘എന്റെ കഥ‘യുടെ കഥാംശം

മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായതും ഒരുപാട് ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടതുമായ ഒരു കൃതിയാണല്ലോ എന്റെ കഥ എന്നത്. അതിസുന്ദരിയായ ഒരു സ്ത്രീ തീരെ ഒളിവും മറവുമില്ലാതെ തന്റെ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ പകർത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നതായിരിക്കാം കുറെയെങ്കിലും പേരേ ഇതിലേയ്ക്ക് ആകർഷിച്ചത്. എന്റെ പ്രീ ഡിഗ്രി കാലത്ത് ആദ്യമായി ഞാൻ ഈ ബുക്ക് വായിക്കുന്നതും മറ്റൊരു കാരണംകൊണ്ടുമായിരുന്നില്ല. എന്നാൽ പിന്നീടോരോ തവണ ‘എന്റെ കഥ’ വായിക്കുമ്പോഴും അവരുടെ ലളിതസുന്ദരമായ ശൈലി എന്നെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ വിസ്മയിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. എഴുത്തെന്നത് ഇത്ര ലളിതമോ എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുകയും എന്നാൽ അതേ സമയം തെന്നെ ഇതുപോലെ ഒരു വരിയെങ്കിലും കുറിക്കാൻ ആർക്ക് സാധിക്കുമെന്ന സംശയം മനസ്സിൽ ജനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന മാധവിക്കുട്ടിയോട് എനിക്ക് ആരാധന തന്നെയായിരുന്നു.

മാധവിക്കുട്ടി എന്ന എഴുത്തുകാരിയോട് എനിക്കുള്ള ആരാധനയുടെ കാരണം അവരുടെ ബുക്കുകളാണെങ്കിൽ ഒരു സ്ത്രീയെന്ന നിലയിൽ അവരോടുള്ള ബഹുമാനം എന്നിൽ അത്യധികമായി വളർത്തിയത് അന്തരിച്ച ശ്രീ. എം.പി നാരായണപിള്ളയുടെ ‘മൂന്നാം കണ്ണ് ‘ എന്ന പേരിൽ ഡി.സി ബുക്സ് പുറത്തിറക്കിയ ജീവചരിത്രോപന്യാസങ്ങളിൽ ‘മാധവിക്കുട്ടി’യെക്കുറിച്ചുള്ള അദ്ധ്യായമായിരുന്നു. ‘എന്റെ കഥ’ എഴുതിയതിന്റെ പേരിൽ മാത്രം അവർ സദാചാരമില്ലാത്ത സ്ത്രീയായി ആരെങ്കിലും കരുതുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അവരുടെ ധാരണ തിരുത്താൻ നാരായണപിള്ളയുടെ വരികൾ കാരണമാവുമെന്ന ശുഭചിന്തയാലാണ് ഞാനതിവിടെ ഉപയോഗിക്കുന്നത്.

മാധവിക്കുട്ടിയും അവരുടെ കുടുംബവുമായി വർഷങ്ങൾ നീണ്ട വ്യക്തി ബന്ധം പുലർത്തി പോന്നിരുന്ന നാരായണപിള്ള പറയുന്നത് ‘എന്റെ കഥ ‘ മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ആത്മകഥ അയിരുന്നില്ലെന്നാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലേഖനത്തിലെ പ്രസക്തഭാഗമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിയ ഏതാനും വരികൾ ഞാനിവിടെ കുറിക്കട്ടെ.

“ …കമലാദാസിന്റെ പുറത്ത് പിഎച്ച്. ഡി എടുക്കാൻ ഇറങ്ങിത്തിരിക്കുന്നവരൊക്കെ ഹരിശ്രീ കുറിക്കുന്നത് ‘എന്റെ കഥ’ എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ വായിച്ചായിരിക്കും. അത് ആത്മകഥയാണെന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ച് അവർ തുടക്കത്തിലേ വഴിതെറ്റും. ആ പുസ്തകം സൃഷ്ടിക്കുന്ന മായയിൽക്കൂടിയാണ് മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ജീവിതത്തെയും സാഹിത്യത്തെയും മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുക. ഡസൻ കണക്കിന് ഭാഷകളിൽ പരിഭാഷയും ഡസൻ കണക്കിന് എഡിഷനുകളും പുറത്തിറങ്ങിയ ഈ കൃതിതന്നെ ഒരു നോവലാണെങ്കിലോ? “

പിന്നിട് അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

“…. ‘എന്റെ കഥ ‘ എന്ന പുസ്തകം എഴുതാനുള്ള യഥാർത്ഥ കാരണം മാധവിക്കുട്ടിയുടെ അക്കാലത്തെ കാശിനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുതന്നെയായിരുന്നു. എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും കാശിനു ബുദ്ധിമുട്ടുവരാം. ഇതത്ര വലിയ ആനക്കാര്യമൊന്നുമല്ല. പക്ഷേ, പണത്തിന്റെ ഞെരുക്കം സാധാരണ മനുഷ്യൻ അനുഭവിക്കുന്നതിന്റെ പത്തിരട്ടി വലിയ പ്രശ്നമായിട്ട് മാധവിക്കുട്ടിക്ക് തോന്നാനൊരു കാര്യമുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാൻ മാധവിക്കുട്ടിയെ പരിചയപ്പെടുന്നതിനു നിരവധി വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് ‘ക്യാരാവാൻ’ എന്ന പേരിൽ ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് അച്ചടിച്ചിറക്കിയിരുന്ന ഒരു ചവറുമാസികയിൽ കമലാദാസെന്ന പേരിൽ അതിമനോഹരമായ ഒരു ലേഖനം വായിച്ചിരുന്നു. ആ ലേഖനത്തിന്റെ വിഷയം – ഭർത്താവിന്റടുത്തുനിന്ന് ചെലവിന് വാങ്ങുന്നത് മാനക്കേടായി നായർ സ്ത്രീകൾ കരുതിയിരുന്ന കാലഘട്ടമായിരുന്നു.താൻ കൊടുക്കുന്ന സേവനങ്ങൾക്ക് പ്രതിഫലം ഒരാളിൽനിന്നു മാത്രം വാങ്ങിയാലും പല മനുഷ്യരിൽ നിന്നു വാങ്ങിയാലും ഒരുപോലെ ‘കൊടുക്കൽ‌വാങ്ങൽ’ എന്ന നിലവാരത്തിലേയ്ക്ക് അധ:പതിക്കുമെന്നും മറ്റും. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ ചെലവിനു കിട്ടുന്നതിന് പകരം കിടന്നുകൊടുക്കുന്ന ലോകമെമ്പാടുമുള്ള സാധ്വികളുടെ പരിപാടി വ്യഭിചാരമാണെന്ന്. ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ‘ഒറിജിനാലിറ്റി’യും ഇതിലടങ്ങിയിരുന്ന ലോജിക്കിന്റെ ശക്തിയും എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. തന്റെ ചിലവിനോ ചികിത്സക്കോ എന്തിനേറെ, കുട്ടികളെ പഠിപ്പിക്കുന്നതിനുപോലുമോ ഭർത്താവിന്റടുത്തുനിന്ന് പത്ത് പൈസ വാങ്ങരുതെന്നൊരു മോഹം എക്കാലത്തും മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ഉള്ളിലുണ്ട് “

ഇങ്ങനെ പോവുന്നതാണ് നാരായണപിള്ളയുടെ ലേഖനം. മാധവിക്കുട്ടി ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവർ തീർച്ചയായും വായിക്കേണ്ട ഒന്ന്. മാധവിക്കുട്ടി എന്ന സ്ത്രീയെയും അവരുടെ കുടുംബത്തെയും അടുത്തറിയാൻ പിള്ള സാറിന്റെ ലേഖനം സഹായകമാവും.

അപ്പോൾ പറഞ്ഞുവന്നത്, ‘എന്റെ കഥ‘ മാധവിക്കുട്ടിയുടെ ഒന്നാന്തരമൊരു ഭാവനാസൃഷ്ടി മാത്രമാണെന്ന് നമുക്ക് അനുമാനിക്കേണ്ടിവരും. കാശിന്റെ ആവശ്യത്തിനെഴുതുമ്പോൾ വിൽക്കാനുള്ള ചേരുവകൾ ബുദ്ധിപൂർവ്വം അവർ ചേർത്തിരിക്കാം. നമ്മൾ കപടസദാചാരക്കാരും നിരൂപകരുമൊക്കെ അവ വിശ്വസിച്ച് ആ പാവം എഴുത്തുകാരിയെ ഭ്രാന്തിയും ധിക്കാരിയും തന്റേടിയുമൊക്കെയാക്കി മാറ്റി.

മലയാളത്തെ അവർ സ്നേഹിച്ചു എന്നാൽ മലയാളികളെ അവർ സ്നേഹിച്ചിരുന്നോ? സ്നേഹിച്ചിരിക്കാം. ശത്രുക്കളോട് സ്പർദ്ധ പുലർത്തുന്നവളായിരുന്നില്ലല്ലോ കമല സുരയ്യയായ മാധവിക്കുട്ടിയെന്ന കമലാ ദാസ്.

ആ‍ദരാഞ്ജലികളോടെ…