ബ്ലോഗേഴ്സും സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധതയും.

ബ്ലോഗ് എഴുത്തുകാർക്ക് സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധതയും പൊരബോധവുമൊക്കെ വേണോ? ‘വേണ്ട‘ എന്ന് വേണമെങ്കിൽ ഒറ്റവാക്കിൽ ഉത്തരം നൽകാം.

സമൂഹത്തെ നന്നാക്കാൽ ബ്ലോഗേഴ്സിന്റെ എന്നല്ല അച്ചടി മാധ്യമത്തിൽ എഴുതുന്ന എഴുത്തുകാരുടെയും പണിയല്ല. എഴുത്തുകാരന് എഴുതിയാൽ കാശ് കിട്ടും, പേര് കിട്ടും. പേരുള്ള ബ്ലോഗർ എഴുതിയാൽ അവന് ധാരാളം കമന്റ് കിട്ടും. കമന്റ് പക്ഷേ വയറുനിറക്കില്ല. അപ്പോൾ ബ്ലോഗർ എഴുതുന്നത് പേരിനുവേണ്ടിയും ആത്മനിർവൃതിക്ക് വേണ്ടിയും കുറെയൊക്കെ കമന്റുകളിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന അംഗീകാരങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിയുമാണ്. കാശിനുവേണ്ടിയല്ലെന്ന് നിശ്ചയം. ബ്ലോഗർക്ക് വയറ്‌ നിറക്കാൻ വേറേ പണി നോക്കണം.

എഴുത്തുകാരന് വ്യവസ്ഥിതികളെ പേടിക്കണം. ബ്ലോഗർക്കതുവേണ്ട. എഴുത്തുകാരൻ നിലനില്പിന് വേണ്ടി പല വ്യക്തികളെയും പ്രീണിപ്പിക്കേണ്ടിവരും. അവന് എഴുത്തിൽ നിയന്ത്രണങ്ങൾ പാലിക്കേണ്ടിവരും. സത്യത്തെ വെള്ളം ചേർത്ത് നേർപ്പിക്കേണ്ടി വരും. പലരുടെയും ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങൾ അവർക്ക് നോക്കേണ്ടി വരും. കുറഞ്ഞ പക്ഷം സ്വന്തം നിലനില്പിനെക്കുറിച്ച് ബോധവന്മാരായ എഴുത്തുകാർക്കെങ്കിലും. എന്നാൽ ഒരു ബ്ലോഗർക്ക് അതിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ?

ഇല്ല സ്നേഹിതരേ.

അപ്പോൾ ആദ്യത്തെ ‘വേണ്ട’ എന്ന ഉത്തരത്തെ നമുക്ക് ‘വേണം’ എന്ന് തിരുത്തേണ്ടിവരും. അതായത് ഒരു ബ്ലോഗർക്ക് പൌരബോധം വേണം. സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധത വേണം. കാരണം നമ്മൾ കൂലി എഴുത്തുകാരല്ല. ബ്ലോഗ് എഴുത്തിലൂടെ നമ്മൾ ബ്ലോഗർമാർ കുക്ഷി നിറക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ നമ്മൾ എഴുതുന്നതിലൂടെ മറ്റുള്ളവർ എന്തെങ്കിലും നേടുന്നുവെങ്കിലോ? അത് നല്ലതല്ലേ? പുണ്യമല്ലേ?

( ഒരു പക്ഷേ ഞാനൊഴിച്ച് ) നമ്മളിലെ ബഹുഭൂരിപക്ഷം ബ്ലോഗർമാരും ഓരോ പോസ്റ്റിലൂടെയും ധാരാളം വായനക്കാർക്ക് മാനസികോല്ലാസം നൽകുന്നുവെന്ന് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. അങ്ങനെ വേണം താനും. എന്നാൽ അങ്ങനെ മാത്രം മതിയോ?

ഒരു ദിവസം പോസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന പോസ്റ്റുകളുടെ എണ്ണത്തിൽ നല്ലൊരു ശതമാനവും ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളും നർമ്മാനുഭവങ്ങളും കവരുന്നു. അവയൊന്നും മോശമാണെന്നല്ല ഞാൻ പറഞ്ഞ് വരുന്നത്. ജീവിതത്തിന്റെ സ്ഥായീ ഭാവമായ ദു:ഖം മറക്കാനാവും നമ്മൾ പോസ്റ്റെഴുതുന്നതും വായനക്കാർ അത് വായിക്കുന്നതും.

ഒരു പക്ഷേ, കേരളത്തിലിരുന്ന് ബ്ലോഗ് എഴുതുന്നവരുടെ എണ്ണമാവും ബ്ലോഗ് വായനക്കാരേക്കാൾ കൂടുതൽ. അതായത് ബ്ലോഗ് വായനക്കാർ കൂടുതലും കേരളത്തിനുപുറത്താണെന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. തെറ്റോ, ശരിയോ? എന്റെ ഊഹം മാത്രം. സ്വാഭാവികമായും കേരളത്തിൽ നിന്നകന്ന് ജോലിചെയ്യുകയും ഒപ്പം ബ്ലോഗ് എഴുത്തും ബ്ലോഗ് വായനയുമായി കഴിയുന്ന വ്യക്തികൾ അവരിലെ ഗൃഹാതുരത്വമെന്ന നന്മയുടെ പ്രവർത്തനഫലമായി ഒരു പക്ഷേ ഇത്തരം ഗ്രാമീണ അനുഭവങ്ങൾ തുടിക്കുന്ന, നർമ്മരസ പ്രദാനമായ പോസ്റ്റുകളെ കൂടുതൽ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവാം. അവർ എഴുതുന്ന പോസ്റ്റുകൾ പലതും നാടിന്റെ സ്പന്ദനങ്ങൾ അറിയുന്നവയുമാവാം.

ഉദാഹരണത്തിന് ഏവർക്കും സമ്മതനായ ‘വിശാലമനസ്കന്റെ’ കാര്യം തന്നെ എടുക്കാം. സജീവ് എടത്താടൻ എന്ന വിശാലമനസ്കൻ എഴുതിയവയിൽ ഭൂരിപക്ഷവും നർമ്മവും നാട്ടിൻ പുറത്തിന്റെ നന്മയും നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന കഥകളായിരുന്നു . തീർച്ചയായും അദ്ദേഹത്തിൽ നിന്നും പ്രചോദനമുൾക്കൊണ്ട് ഞാനടക്കമുള്ള പല ബ്ലോഗർമാരും ബ്ലോഗ് എന്നാൽ നർമ്മം എന്ന് ധരിച്ച് തമാശ പോസ്റ്റുകൾ എഴുതി വായനക്കാരെ കഷ്ടത്തിലാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. പരോക്ഷമായി പാവം വിശാലമനസ്കൻ പല ബ്ലോഗർമാരെയും തെറ്റായ പാതയിലേയ്ക്ക് നയിച്ച ക്രൂരനാണെന്ന് പറയേണ്ടി വരും.

ഒരു പക്ഷേ ബ്ലോഗിൽ ഹിറ്റായ എഴുത്തുകാർ ഭൂരിപക്ഷവും നർമ്മത്തിലൂടെ കാര്യങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചതിനാലാവും ‘ചിരിയാണ് ബ്ലോഗിന്റെ സ്ഥായീ ഭാവം‘ എന്ന് ഭൂരിപക്ഷം പുതിയ ബ്ലോഗർമാർ ധരിച്ചതും അവർ അതേ പാത പിന്തുടർന്ന് പോന്നതും. ചിരിപ്പിക്കാനും ചിരിക്കാനും കഴിയുന്നത് വലിയ ഭാഗ്യം തന്നെ. എന്നാൽ ചിരിക്കൊപ്പം ചിന്തകൾക്കുകൂടി പ്രാധാന്യം നൽകേണ്ടതല്ലേ? അതിശക്തമായി വളർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ബ്ലോഗ് എന്ന മാധ്യമം ചിരിച്ച് ചിരിച്ച് മണ്ണുകപ്പി കിടക്കേണ്ടത് മാത്രമല്ലെന്ന് ബ്ലോഗിലേയ്ക്ക് വരുന്ന പുതിയ തലമുറ മനസ്സിലാക്കണം.

പുതിയ ആൾക്കാരെ ബ്ലോഗിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ സ്കൂൾ, കോളേജ് തലത്തിൽ സെമിനാറുകളും മറ്റ് ബോധവൽക്കരണ ക്ലാസ്സുകളും ഒരു കൂട്ടം മുതിർന്ന ബ്ലോഗേഴ്സിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നടത്തുവാൻ പോവുന്നുവെന്ന് കേട്ടു. നല്ല കാര്യമാണ്. എന്നാൽ അവർക്ക് ഗൌരവത്തോടുകൂടി ബ്ലോഗ് എന്ന സങ്കേതത്തെ കാണുവാനുള്ള പ്രാപ്തികൂടി ഉണ്ടാക്കുവാൻ ഇത്തരം നല്ല കാര്യങ്ങൾക്ക് മുൻ‌കൈ എടുക്കുന്ന ആ‍ൾക്കാർ ശ്രദ്ധിക്കണം. ഒരാൾ തന്റെ ബ്ലോഗിൽ എന്തെഴുതണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാൻ എഴുതുന്ന വ്യക്തിക്ക് മാത്രമേ അവകാശമുള്ളുവെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഇടയ്ക്കെങ്കിലും ഗൌരവമുള്ള വിഷയങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ അവരെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കണം. അങ്ങനെ എഴുതുന്ന വ്യക്തികളെ നമ്മൾ വായനക്കാർ വായിക്കുവാനും അവയെക്കൂറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായം അറിയിക്കുവാനും ശ്രമിക്കണം.

അച്ചടി മാധ്യമത്തിന്റെ പരിമിതി നമുക്കൊക്കെ അറിയാമല്ലോ? ഇന്ന് കേരളത്തിലെ ഏത് പത്രപ്രവർത്തകനാണ് തന്റേടത്തോടെ ഒരു സത്യം വിളിച്ച് പറയാനാവുന്നത്. അയാൾ അങ്ങനെ ഒരു ശ്രമം നടത്തിയാൽ തന്നെ അത് അയാൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന പത്രത്തിന്റെ അല്ലെങ്കിൽ ചാനലിന്റെ താത്പര്യത്തെ ഹനിക്കുന്നതാണെങ്കിൽ അത് വെളിച്ചം കാണുമോ? പത്ര വായനക്കാർ എപ്പോഴും അറിയുന്നത് അർദ്ധസത്യങ്ങളും വളച്ചൊടിച്ച വാർത്തകളുമാ‍യിരിക്കും. സത്യം അവരിൽ നിന്ന് എത്രയോ അകലെക്കൊണ്ടെയാണ് മാധ്യമങ്ങൾ ഒളിപ്പിക്കുന്നത്.

ബ്ലോഗിന് അത്തരമൊരു പരിമിതിയില്ലല്ലോ. നമ്മൾ എഴുതുന്നത് പൂഴ്ത്താൻ നമ്മളല്ലാതെ വേറൊരു ശക്തിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ബ്ലോഗർമാർ കൂടുതൽ ധാർമ്മികത കാണിക്കണമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കാൻ കാരണം. സ്കൂൾ കുട്ടികൾക്കൊപ്പം തന്റേടമുള്ള പത്രപ്രവർത്തകരും സാമൂഹികപ്രതിബദ്ധതയുള്ള മറ്റ് വ്യക്തികളും കൂടി ബ്ലോഗിലേയ്ക്ക് വരണമെന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം. അപ്പോൾ ഈ സങ്കേതം കൂടുതൽ ശക്തമാവും. ശക്തമായ ഭാഷയുള്ളവർ ശക്തമായി എഴുതട്ടെ. ബ്ലോഗ് നേരിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ തിളങ്ങുമ്പോൾ അവിടേയ്ക്ക് ധാരാളം പുതിയ വായനക്കാർ എത്തും. ബ്ലോഗ് ഇനിയും കൂടുതൽ ജനകീയമാവും. ബ്ലോഗേഴ്സ് രണ്ടാം നിര എഴുത്തുകാരല്ലെന്ന് തെളിയുന്ന ഒരു കാലം വളരെ അടുത്തുതന്നെ ഉണ്ടാവും. അതിനായി നമ്മൾ ശ്രമിക്കണം.

ബൂലോഗം എന്നും കാരുണ്യത്തിന്റെ ഉറവിടം കൂടി ആയിരുന്നു. ഈ അടുത്ത നാളുകളിൽ തന്നെ ‘മുസ്തഫ’ എന്ന വ്യക്തിയുടെ വായിക്കുവാനുള്ള ആഗ്രഹത്തെ സന്മനസുള്ള എത്രയോ ബ്ലോഗർമാർ കെടാതെ സൂക്ഷിച്ചു. ധാരാളം പുസ്തകങ്ങൾ ആദ്ദേഹത്തിനായി ബ്ലോഗർമാർ എത്തിച്ചു നൽകി. അതുപോലെ എത്രയോ പേർക്ക് സഹായങ്ങൾ നൽകാൻ ബൂലോഗം മുന്നിട്ടിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ‘ബൂലോഗ കാരുണ്യം ‘ എന്ന ബ്ലോഗ് പോലും ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു. നമ്മളിലെ ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെയും സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധത ആർക്കും ചോദ്യം ചെയ്യാനാവുന്നതല്ല.

എന്നാൽ ഞാൻ ഒന്ന് ചോദിക്കട്ടെ. നമുക്ക് എത്ര പേരേ സഹായിക്കാനാവും? ഒരു മുഷ്തഫയെ. അല്ലെങ്കിൽ 2. അതുമല്ലെങ്കിൽ മൂന്നോ നാലോ. എന്നാൽ എല്ലാ മുസ്തഫമാരുടെയും പ്രശ്നം പരിഹരിക്കാൻ നമുക്കാവില്ല. ആഗ്രഹിച്ചാലും ആവില്ല. പക്ഷേ, അത് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ഒരു കൂട്ടരുണ്ട്. ഭരണാധികാരികൾ. അവർ മുസ്തഫമാർക്ക് നേരേ കണ്ണടയ്ക്കുന്നു. ആ കണ്ണുകൾ തുറപ്പിക്കാൻ അച്ചടി/ദൃശ്യ മാധ്യമങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞേക്കില്ല. എന്നാൽ ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു, നമ്മൾ ബ്ലോഗർമാർക്കത് സാധിക്കുമെന്ന്. പെട്ടന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ വിഡ്ഡിത്തമായി തോന്നാം. പക്ഷേ, സാവധാനമെങ്കിലും അത് സാധിക്കും. സമൂഹത്തെ ഉദ്ധരിക്കേണ്ടത് ഭരണാധികാരികളുടെയും രാഷ്ട്രീയക്കാരുടെയും ജോലി തന്നെയാണ്. അവർ അതിന് തയ്യാറാവാതെ വരുമ്പോൾ അവർക്കെതിരെ നിരന്തരം ശക്തമായ, മൂർച്ചയേറിയ , തീ തുപ്പുന്ന വാക്കുകൾ നമ്മൾ എയ്യണം. അതിനുള്ള ധൈര്യം നമ്മൾ കാണിക്കണം. സാവധാനത്തിലെങ്കിലും വിജയം നമുക്കൊപ്പം വരും. ഭരണനേതൃത്വത്തിന്, രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് പത്രങ്ങളെയും ചാനലുകളെയും വിലക്കെടുക്കാം. എന്നാൽ ഒരു ബ്ലോഗറിന്റെ തലച്ചോറിനെയും അവർക്ക് സ്വാധീനിക്കാനാവില്ല. നമ്മൾ കൂലി എഴുത്തുകാരല്ല. ഒരു തെമ്മാടിയോടും വിധേയത്വം പുലർത്തേണ്ട കാര്യം നമുക്കില്ല.

നിസ്സാരമായ ഒരു റോഡ് പണിക്കോ പാലം പാലം പണിക്കോ വേണ്ടിപോലും അനുവദിക്കുന്ന തുകയിൽ നിന്ന് നല്ലൊരു ഭാഗം ഏതാനും വൃത്തികെട്ടവന്മാർ ചേർന്ന് അടിച്ചുകൊണ്ട് പോവുന്നു. അങ്ങനെ കക്കുന്ന തുക പോരേ പാവപ്പെട്ട എത്രയോ ആയിരം ജനതയ്ക്ക് സുഭിക്ഷമായ ഒരൂ ജീവിത സാഹചര്യം ഒരുക്കാൻ? ഒരു പാട് മുസ്തഫമാർക്ക് നന്നായി കഴിയാൻ?

നമ്മൾ ബ്ലോഗർമാർ നിഷ്പക്ഷരാവണം. കുറഞ്ഞ പക്ഷം എഴുത്തിലെങ്കിലും. ബ്ലോഗർമാർക്ക് സമൂഹത്തിനായി എന്തൊക്കെ ചെയ്യാൻ കഴിയുമോ അതിന്റെ പരമാവധി ചെയ്യണം. തന്റെ എഴുത്തിലുടെ തന്നെ. അക്ഷരങ്ങളുടെ ശക്തിക്ക് മുന്നിൽ അഴിമതിക്ക് തലകുനിച്ചേ പറ്റൂ.

----------------------

ഒരു പക്ഷേ, എന്റെ ചിന്താഗതികൾ ബാലിശമായി പോയിട്ടുണ്ടാവാം. അല്ലെങ്കിൽ എന്റെ തോന്നലുകളിൽ പ്രായോഗികതയില്ലെന്ന് നിങ്ങൾ ചിന്തിച്ചേക്കാം. എന്തായാലും നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം അറിയിക്കുക. ചിലപ്പോൾ എനിക്കത് ഗുണം ചെയ്യും. നന്ദിയോടെ...