മത്സ്യപുരാണത്തിലെ രണ്ടാം സാക്ഷി

ഗോപിച്ചേട്ടൻ മരിച്ചു. സുഖമരണം.

ഉച്ചയൂണുകഴിഞ്ഞ് ഇറയത്തെ ചൂരൽ കസേരയിലിരുന്ന് നാലും കൂട്ടി വിസ്തരിച്ചൊന്ന് മുറുക്കി , പിന്നെ വടക്ക് വശത്തെ തെങ്ങിൻ തോപ്പിലൂടെ നാലു ചാല് നടന്നതിനുശേഷം പറമ്പിനതിരായി ഒഴുകുന്ന കൈത്തോട്ടിലിറങ്ങി കൈയ്യും കാലും മുഖവും വായയും കഴുകി വന്ന് ഭാര്യയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് ഒരു കവിൾ ചുക്കുവെള്ളവും കുടിച്ച് സോഫയിലേയ്ക്ക് ചാരികിടന്ന് അവസാന ശ്വാസത്തെ അമാന്തംകൂടാതെ സ്വതന്ത്രമാക്കി ഗോപിച്ചേട്ടൻ ഇഹലോകവാസത്തോട് സുല്ല് പറഞ്ഞു.

ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ ഈ സുഖമരണ വാർത്ത ഫോണിലൂടെ സ്നേഹിതൻ എന്നോട്‌ വിവരിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ മുഴങ്ങിയത് ഒരു ശാപവചനമായിരുന്നു. “ ദുഷ്ടൻ. അവൻ കളിച്ചത് ഭഗവതിയോടാ. പുറം പുഴുത്ത് ചാവും ആ നായ “ എന്ന് നാട്ടിലെ ഒരു വൃദ്ധപ്രമാണി ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ തലമണ്ട ലക്ഷ്യമാക്കി തൊടുത്ത ശാപമായിരുന്നു അത്. ശാപാനന്തരം ദുർവ്വാസാവ് തീ പാറുന്ന ഒരു നോട്ടം എനിക്കിട്ട് എയ്തിരുന്നു. ശാപത്തിന്റെ ഒരംശം എനിക്കു കൂടി ഉള്ളതായിരുന്നുവെന്നാണ് ആ ചുട്ട നോട്ടത്തിന്റെ അർത്ഥം. അതിന് കാരണവുമുണ്ട്.

എനിക്കിന്ന് നിങ്ങളോട് പറയാനുള്ളത് ആ കഥയാണ്. ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ കഥ. ഞാൻ നാട്ടുകാരിൽ ചിലർക്ക് കരിങ്കാലി ആയതിന്റെ കഥ.

ഇന്ന് ദേവസ്വം ബോർഡിന്റെ കീഴിലുള്ള പാട്ടുപുരയ്ക്കൽ കാവ് പണ്ട് മറ്റയ്ക്കാട്ട് എന്ന പ്രശസ്തമായ കൈമൾ തറവാടിന്റെ കുടുംബ ക്ഷേത്രമായിരുന്നു. പിന്നീടത് ദേവസ്വം ബോർഡിന് അവർ വിട്ടുകൊടുക്കുകയാണുണ്ടായത്. പാട്ടുപുരയ്ക്കലമ്മയുടെ സ്ഥിരം ഭക്തരായി അന്നും ഇന്നും അറിയപ്പെടുന്നത് പ്രധാനമായും രണ്ട് പേരാണ്. മറ്റയ്ക്കാട്ടെ മുത്തശ്ശിയും എന്റെ വല്യമ്മാവനും ഞാൻ കൊച്ചാവി അമ്മാവനെന്ന് വിളിക്കുന്ന നാരായണൻ നായരും. പിന്നെയുള്ളത് ഒരു പിടി പാർട്ട് ടൈം ഭക്തരാണ്. മറ്റയ്ക്കാട്ടെ ജയരാജ്, മഠത്തിലെ അജി, തട്ടാറാത്തെ ജ്യോതിസ്, ഞാൻ അങ്ങനെ അങ്ങനെ വളർന്ന് വരുന്ന കുരുന്ന് ഭക്തജനങ്ങൾ വേറെയും.

ബാലൻ ചേട്ടന് പകരം പാട്ടുപുരയ്ക്കൽ കാവിലെ കഴകക്കാരനായി വന്ന ആളാണ് ഗോപിച്ചേട്ടൻ. ഒട്ടിയ കവിളും കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളും ഇരുണ്ട നിറവുമായിരുന്നു ഗോപിച്ചേട്ടന്. മുൻ‌വശത്തെ ഒരു പലകപ്പല്ല് ഇല്ലാത്തതിനാൽ ചിരിക്കുമ്പോൾ നാവിന്റെ അംശം പുറത്തുകാണും. ഇരുചെവികളിലും പഞ്ഞി തിരുകി വയ്ക്കുന്നതിന്റെ കാരണക്കാരൻ ചെവി പഴുപ്പാണ്.

മുൻപിരുന്ന കഴകക്കാരൻ ബാലൻ ചേട്ടനുമായി തട്ടിച്ച് നോക്കിയാൽ ഗോപിച്ചേട്ടൻ അത്ര മികച്ച കഴകക്കാരനായിരുന്നുവെന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല. ആൾ ശുദ്ധനായിരുന്നുവെങ്കിലും ബാലൻ ചേട്ടൻ നേടിയതുപോലൊരു മതിപ്പ് നാട്ടുകാർക്കിടയിൽ ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കാൻ ഗോപിച്ചേട്ടന് കഴിഞ്ഞിരുന്നുമില്ല.

പാട്ടുപുരയ്ക്കലിൽ ചാർജെടുത്തതിന്റെ ആദ്യ നാളുകളിൽ അദ്ദേഹം വീട്ടിൽ പോയി വരികയായിരുന്നു. രാത്രി 7.30 നുള്ള തുഷാരം ബസ്സിൽ കയറി പാലായിലെത്തും. അവിടെ നിന്ന് അടുത്ത ബസ്സിൽ 18 കിലോമീറ്റർ യാത്രചെയ്ത് വീട്ടിലേയ്ക്കും. എന്നാൽ പലപ്പോഴും വൈകുന്നേരം തുഷാരം കിട്ടാതെ വന്നതുകൊണ്ടും അതിരാവിലെ വീട്ടിൽ നിന്ന് കാവിലെത്താനുള്ള പ്രയാസം കൊണ്ടും ഗോപിച്ചേട്ടൻ കിടപ്പ് കാവിൽ തന്നെ ആക്കി. പകൽ വീട്ടിൽ പോവുകയും വൈകിട്ട് അത്താഴം പൊതിഞ്ഞെടുത്ത് കാവിൽ വരികയും ചെയ്ത് പോന്നു.

ദീപാരാധന കഴിയുന്നതോടെ സീനിയർ ഭക്തരെല്ലാം അന്നത്തേക്കാവശ്യമായ അനുഗ്രഹങ്ങളും അടിച്ച് മാറ്റി പോയിട്ടുണ്ടാവും. പിന്നെ അവശേഷിക്കുന്നത് മിക്കപ്പോഴും ഞങ്ങൾ രണ്ടുമൂന്ന് കുരുന്ന് ഭക്തർ മാത്രമായിരിക്കും. കാരണമുണ്ട്. അത്താഴപൂജ കഴിഞ്ഞ് സ്വല്പം പായസവും ശർക്കരയും തേങ്ങയും മലരുമൊക്കെ ഞങ്ങൾക്ക് തിരുമേനി തരും. ഗോപിച്ചേട്ടനും ഞാനുമായി ഇതിനോടകം ശക്തമായ ഒരു ചങ്ങാത്തം ഉരുത്തിരിഞ്ഞ് വന്നതിന്റെ ഫലമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ പങ്കും ഒപ്പം പായസം ഉണ്ടാക്കുന്ന ചെറിയ ഓട്ടുരളി വടിച്ച് നക്കാനും എനിക്ക് കിട്ടും. പ്രത്യുപകാരമായി കിണ്ടി, മൊന്ത, ഉരുളി, തവി തുടങ്ങിയവയൊക്കെ കഴുകി കമഴ്ത്താൻ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ശംഖ് വിളിക്കാനുള്ള അനുമതിയും ഗോപിച്ചേട്ടൻ എനിക്കും ജയനും തന്നിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം രാത്രി തിരുമേനി പൂജ കഴിഞ്ഞ് ശ്രീകോവിൽ പൂട്ടി പോവുമ്പോൾ ജയനും ഞാനും ഗോപിച്ചേട്ടനും കാവിനകത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇടക്ക് ജയൻ എഴുന്നേറ്റ് തിടപ്പള്ളിയ്ക്കുള്ളിലേയ്ക്ക് നടന്നു. മകനെ ചൊല്ലി ഗോപിച്ചേട്ടൻ അന്നും കുറെ പരിതപിച്ചു. മോന് ജോലി ഒന്നും ആവാത്തതിലെ വിഷമവും ഗോപിച്ചേട്ടനെ ഇടയ്ക്കിടെ പിടികൂടുന്ന വലിവിനെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ആ മനുഷ്യൻ എന്നോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. പതിനാല് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള എന്നോട് ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ പ്രാരബ്ദങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ, അതെനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാനാവുമെന്നോ പരിഹാരം നിർദ്ദേശിക്കാനാവുമെന്നോ സഹായം ലഭിക്കുമെന്നോ ഒന്നും വിശ്വസിച്ചിട്ടല്ല ആ മനുഷ്യൻ ഇതൊക്കെ പറയുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയാം. പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് ദു:ഖങ്ങൾ കുറയ്ക്കുകയാവും. ദുരിതങ്ങൾ പേറുന്നവർക്കത്യാവശ്യം അവരെ കേൾക്കുന്ന നല്ല കേൾവിശക്തിയുള്ള കാതുകളാവും!! ഞാൻ ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ നല്ല കേൾവിക്കാരനായിരുന്നു. അതാവും അദ്ദേഹത്തിനെന്നോടുള്ള ഇഷ്ടവും.

തിടപ്പള്ളിയ്ക്കുള്ളിൽ നിന്ന് ജയന്റെ വിളി കേട്ട് ഞാൻ അവിടേയ്ക്ക് ചെല്ലുമ്പോൾ കണ്ടത് ജയൻ ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ ചോറ്റുപാത്രം തുറന്ന് അതിലേയ്ക്ക് സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി നിൽക്കുന്നതാണ്. എന്നെ കണ്ടതും അവൻ അതിനുള്ളിൽ മീൻ വറത്തതാണെന്ന് പറഞ്ഞ് പാത്രം എന്റെ നേരേ നീട്ടി. വ്യക്തമായി കാണുന്നതിന് മുൻപ് തന്നെ അവൻ പാത്രം അടച്ച് പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി ഓടുകയും ചെയ്തു. ഉറപ്പായും അവൻ അത് ഇപ്പോൾ തന്നെ എല്ലാവരോടും പറയും. അമ്പലത്തിനകത്ത് മീൻ കയറ്റുക എന്നത് ക്ഷമ അർഹിക്കുന്ന കുറ്റമാവില്ല. ഗോപിച്ചേട്ടനോട് ഒന്നും സംസാരിക്കാനാവാതെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ ഞാൻ വെളിയിലേയ്ക്ക് നടന്നു. കാവിനുള്ളിൽ ഭഗവതിയും ഗോപിച്ചേട്ടനും പൊരിച്ചമീനും മാത്രം.

ഗോപിച്ചേട്ടൻ മീൻ കൊണ്ടുവന്നതുപോലെ തന്നെ അനുവാദം കൂടാതെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചോറ്റുപാത്രം ജയൻ തുറന്നതും തെറ്റായിരുന്നു എന്നാണ് എന്റെ പക്ഷം. ഒരുപക്ഷേ ഗോപിച്ചേട്ടനോട് തോന്നിയ സഹാനുഭൂതിയും ഇഷ്ടവുമാവാം അങ്ങനൊരു ചിന്ത എന്നിൽ കൊണ്ടുവന്നത്. ഒരാൾ ചെയ്യുന്ന തെറ്റ് മറ്റൊരാൾ ചെയ്യുന്ന കുറ്റത്തെ വെളിച്ചത്ത് കൊണ്ടുവരുന്നു. രസകരമാണ് കാര്യങ്ങൾ.

സ്വാഭാവികമായും ആ സംഭവം ഒരു വലിയ ചർച്ചയായി മാറി. ‘തൊണ്ടി സാധനം‘ മാറ്റാത്തതിന്റെ പേരിൽ ചെറിയതോതിലുള്ള കുറ്റപ്പെടുത്തലുകൾ കേൾക്കേണ്ടി വന്നെങ്കിലും ജയൻ നാട്ടിലെ ഹീറോ ആയി മാറിയിരുന്നു. മുക്കിലും മൂലയിലും നിന്ന് അവൻ സംഭവം വിവരിച്ച് കൈയ്യടി നേടി. ഭഗവതി ജയനെ ചോറ്റുപാത്രത്തിന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് കൈപിടിച്ച് നടത്തുകയായിരുന്നുവെന്ന് ഒരു മൂത്തഭക്തൻ കണ്ടെത്തി. ‘നേരാണ്, ആരോ എന്റെ കൈപിടിച്ച് നടത്തിയതായി അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു ‘ എന്ന് ജയൻ ചെറിയ നാണത്തോടെ സമ്മതിച്ചതോടുകൂടി ഒരു ദൈവീക പരിവേഷവും ജയന് ചാർത്തി കിട്ടി. ജയന്റെ ഡേറ്റ് ലഭ്യമാവാത്തപ്പോൾ ‘മത്സ്യപുരാണം’ കേൾക്കാൻ ചിലർ എന്റെ ചുറ്റും കൂടിയിരുന്നു. എന്നാൽ അവതരണത്തിലെ പാളിച്ചകൊണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ ഗോപിച്ചേട്ടൻ നേരിടാൻ പോവുന്ന ദുരന്തമോർത്തുള്ള ദു:ഖം കൊണ്ടോ എന്തോ കേൾവിക്കാരെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ എനിക്ക് സാധിച്ചിരുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽതന്നെ കഥ പറച്ചിലിൽ പണ്ടേ ഞാനൊരു പരാജയമായിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ പലതും കഴിഞ്ഞ് പോയി. പിള്ളേച്ചന്റെ ചായക്കടിലും കലുങ്കിലും പൊന്നന്റെ ബാർബർഷോപ്പിലും ചർച്ചാവിഷയം മത്സ്യപുരാണം തന്നെ. സസ്പെൻഷനിലിരിക്കുന്ന ഗോപിച്ചേട്ടന്റെ ജോലി ദേവസ്വം വിജിലൻസിന്റെ അന്വേഷണം പൂർത്തിയാവുന്നതോടെ തെറിക്കുമെന്നതിൽ ആർക്കും തർക്കമില്ല. ജനരോഷം അത്രയ്ക്കാണ്. പ്രമാണിമാരുടെ പിടിയ്ക്കും നല്ല മുറുക്കമുണ്ട്. മാത്രവുമല്ല രണ്ട് സാക്ഷികളും കണ്ടത് സത്യസന്ധമായി പറയുകകൂടി ചെയ്യുമ്പോൾ കാര്യങ്ങൾ ഗോപിച്ചേട്ടന് അനുകൂലമാവാൻ തരമില്ല.

ഒരു ശനിയാഴ്ച ദിവസമായിരുന്നു ദേവസ്വം വിജിലൻസ് ,സാക്ഷി മൊഴികൾ എടുക്കാൻ വരുന്നത്. ഒന്നാം സാക്ഷി ജയരാജ് എന്ന ജയൻ. രണ്ടാം സാക്ഷി ഞാൻ.

മീനഭരണിക്ക് പോലും കാണാത്തത്ര ആൾക്കാർ അന്നേ ദിവസം രാവിലെ കാവിന്റെ മുറ്റത്തെത്തി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് അല്പം പോലും അതിശയോക്തി കലർന്നതാവില്ല. പത്ത് മണിയോടെ ഗോപിച്ചേട്ടൻ വന്ന് അധികപ്പറ്റായി കാവിന്റെ മുറ്റത്ത് നിന്നു. 11.30 നാണ് വിജിലൻസ് എത്തിയത്.

ഇതിനിടയിൽ ചില നാട്ടു പ്രമാണികൾ ജയനും എനിക്കും ‘വേണ്ട നിർദ്ദേശങ്ങൾ‘ തന്നു. ഒരുത്തന്റെ ജോലി കളയാൻ അവർ കാണിക്കുന്ന ഉത്സാഹം കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾ കയ്ച്ചു.

ജയരാജ് നല്ല ഉത്സാഹത്തിൽ തന്നെയാണ്. അവൻ കണ്ട കാര്യങ്ങൾ ഒട്ടും കുറയ്ക്കാതെ തന്നെ ആത്മവിസ്വാസത്തോടെ വിജിലൻസ് സമക്ഷം ബോധിപ്പിച്ച് മടങ്ങി.

അടുത്ത ഊഷം എന്റേതാണ്. ശ്രീകോവിലിന് മുന്നിൽ പോയി ഞാൻ കൈകൂപ്പി പ്രാർത്ഥിച്ചു.” എന്റെ പാട്ടുപുരയ്ക്കലമ്മേ, ഞാൻ ഒരു നുണ പറയാൻ പോവുകയാണ്. നീ എന്നെ ഉപദ്രവിക്കാൻ വരരുത്. മീൻ കൊണ്ടുവന്നത് അമ്മയ്ക്ക് ഇഷ്ടമായില്ലെങ്കിൽ അതിനുള്ള ശിക്ഷ നീ നേരേ തന്നെ ഗോപിച്ചേട്ടന് കൊടുത്തോളൂ. എന്റെ സഹായം നിനക്കാവശ്യമില്ലല്ലോ? എന്നാൽ ഗോപിച്ചേട്ടന് എന്നെ ഇപ്പോൾ ആവശ്യമുണ്ട്. അയാൾ വലിയ കഷ്ടപ്പാടിലാണ്. ഈ ജോലി പോയാൽ അവർ പട്ടിണിയാവും. ഞാൻ നിനക്കെതിരാണെന്ന തെറ്റിദ്ധാരണയിൽ പേപ്പട്ടിയേയോ പാമ്പിനേയോ വിട്ട് നീ എന്നെ കടിപ്പിക്കുമോ? ഇല്ലല്ലേ. എനിക്കറിയാം നീ അത്രയ്ക്ക് കണ്ണിൽ ചോര ഇല്ലാത്തവളല്ലെന്ന്. അനുഗ്രഹിക്കണേ അമ്മേ..ഞാനൊരു നുണ പറഞ്ഞിട്ട് വരാം. “

ഇത്രയും പ്രാർത്ഥിച്ച് ഞാൻ രണ്ട് ഓഫീസേഴ്സിന്റെയും അടുത്ത് ചെന്നു. സംഭവം നടന്ന ദിവസം ഞാൻ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നും ആദ്യസാക്ഷി പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ താനും കണ്ടതാണോ എന്നുമൊക്കെയാണ് അവർ ചോദിച്ചതെന്ന് തോന്നുന്നു. ഞാനവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും പക്ഷേ ജയൻ കണ്ടിട്ട് മീനെന്ന് പറഞ്ഞത് പാവയ്ക്കാ വറുത്തതായി ആണ് എനിക്ക് തോന്നിയതെന്നും ഞാനത് മണത്ത് നോക്കിയപ്പോൾ കനച്ച എണ്ണയുടെ മണം മാത്രമേ വന്നുള്ളുവെന്നും മീനാണെന്ന് കരുതുന്നില്ലെന്നും ഒരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ ഞാൻ ഉത്തരം നൽകി.

അന്ന് ഒരുപാട് കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളും പരിഹാസങ്ങളും ഞാൻ കേൾക്കേണ്ടി വന്നു. പലരും എന്നെ വല്ലാതെ ഒറ്റപ്പെടുത്തി. 14 വയസ്സുള്ള ഒരു കരിങ്കാലി പടിഞ്ഞാറ്റിൻ‌കരയിൽ അന്ന് ജന്മമെടുത്തു.

രണ്ട് കാര്യങ്ങൾ മാത്രമാണ് എനിക്കാശ്വാസം തന്നത്. ഒന്ന് ഗോപിച്ചേട്ടന് ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെന്നത്.( അദ്ദേഹത്തെ ളാലത്തുള്ള അമ്പലത്തിലേയ്ക്ക് സ്ഥലം മാറ്റി.വീടിന് ഏകദേശമടുത്ത്!!! ) രണ്ട്. കാവിലെ വിജയൻ തിരുമേനി എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തത് നന്നായെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തത്.


ഗോപിച്ചേട്ടന് ആദരാഞ്ജലികൾ.